Το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» σύμφωνα με την Ορθόδοξη Ανθρωπολογία

***

Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό πνευμα. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους διότι ο Άνθρωπος είναι Ένα με την Αγία Τριάδα Θεός.
. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη· αυτά να μεταδίδομε όπως ο Κύριος Ιησους Χριστός μας Φώτισε με την Αγάπη του προς εμάς.
Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό. πάντοτε να είμαστε ''Χριστός '' ως ο Αγιασμός του Ιερου Βαπτίσματός μας που  είναι Άγιο ετσι και εμείς να Αγιάζουμε την ολοκληρωτική μας υπόσταση με Αγιο πνευμα  αγαπης συμπόνιας και Χρηστότητας.

Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε . Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;». Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο Θεός δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος , . Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.
Αυτο δεν είναι Χριστός ,“Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δε θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε σένα…”
Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός. Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.( θεοι εστε και υιοι του Υψιστου άπαντες).
στην Ουρανια προσευχή μας λέγει ο ίδιος ο Κυριος : «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν»

Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσουμε το βάθος του εαυτού μας από κάθε κακία. Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνουμε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια.

Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς …».«Μη φοβάστε», λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, «εγώ νίκησα τον κόσμο» διο η Αγάπη είναι ήλιος που ίσκιος δεν γίνετε να του κλείσει τα μάτια.
έτσι και η Αγάπη μας πρεπει να είναι Αγάπη Αγία προς κάθε αδελφο.

αμην.

Αυτος που εχει την εξουσία της ίδιας του της ουσίας είναι ο Άνθρωπος.

***

1.«Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν [51]»

Για τους Πατέρες της Εκκλησίας ο άνθρωπος είναι ένα θεολογικό όν. Είναι πλασμένος από τον Θεό «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν» Του. Αν μπορούσαμε να δώσουμε έναν σύντομο ορισμό για τις δύο αυτές έννοιες (κατ’ εικόνα-καθ’ ομοίωση), θα λέγαμε ότι το κατ’ εικόνα είναι η ελευθερία που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο να έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει κατά χάρη, ό, τι έχει ο Θεός κατά φύση. Το κατ’ εικόνα είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να ενωθεί οντολογικά με τον Θεό, να γίνει κατά χάρη θεός και το καθ’ ομοίωση είναι η εκπλήρωση αυτής της δυνατότητας.

Αυτό χρειάζεται μια μικρή ανάπτυξη προκειμένου να γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι ο Θεός δεν περιορίζει καθόλου την ελευθερία του ανθρώπου, όπως φαίνεται να συμβαίνει στα άλλα χριστιανικά δόγματα και όπως νομίζει ο προοδευτικός ανθρωπισμός, τουναντίον του δίνει την ελευθερία να επιλέξει να γίνει ίδιος μ’ Αυτόν. Είναι χρήσιμο να αναφέρουμε ότι η θεολογία καθιέρωσε τρεις βασικές θέσεις γι αυτές τις δύο έννοιες: Πρώτον, η εικόνα δηλώνει μία αμετακίνητη σχέση μεταξύ Θεού κι ανθρώπου. Δεύτερον, αποκλείει τη φυσική συγγένεια σ’ αυτή τη σχέση, και δέχεται την ετερότητα και την ετερουσιότητα του δημιουργήματος σε αναφορά προς το Δημιουργό. Τρίτον, σε αυτή τη σχέση υπάρχει ένας δυναμισμός, μία τάση για τελείωση του δημιουργήματος [52].

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος αναφέρει ότι το κατ’ εικόνα σημαίνει ότι ο Θεός «τυπώνει» τον ελεύθερο εαυτό Του στο δημιούργημα, δημιουργεί μία «ελεύθερη ετερότητα έξω Του». Ο άνθρωπος δημιουργείται ως ένας «ελεύθερος θεοειδής συνομιλητής», ο οποίος έχει τη δυνατότητα να διαλέγεται με τον Θεό και μέσα σ’ αυτόν τον διάλογο μπορεί ακόμη και να απορρίψει τον ίδιο του τον Δημιουργό. Αυτή είναι η μεγαλειότητα του Θεού: δημιουργεί ενα όν, τόσο ελεύθερο, ώστε αν θέλει μπορεί να καταστήσει τον Δημιουργό του ανύπαρκτο [53]. Το σχόλιο του σύγχρονου αυτού θεολόγου θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τον τρόπο, κατά τον οποίο ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα δημιουργηθείς από τον Θεό. Επισημαίνει λοιπόν σε μία ομιλία του: «Ο Θεός είναι ένα ζωντανό όν, μία ζωντανή ουσία[…] (αυτό) σημαίνει ότι είναι μία προσωπική ουσία, ένα πρόσωπο. Το ότι ο Θεός είναι πρόσωπο σημαίνει ότι κινεί την ουσία Του προς ενέργεια. Η ουσία αυτή δρα και κινείται, διότι το πρόσωπο αυτό είναι θελητικό, θέλει[…] κινεί την ουσία Του προς ενέργεια, προς τα έξω[…] θέλει να δημιουργεί (και) δημιουργεί κατ’ εικόνα Του τον άνθρωπο[…] αυτό σημαίνει πώς ο άνθρωπος αποτελεί ένα όν το οποίο είναι επίσης ζωντανό, προσωπικό, θελητικό (θέλει) και ενεργητικό (ενεργεί)» [54]. Αργότερα ταυτίστηκε από τους Πατέρες η έννοια της εικόνας με την ελευθερία, το αυτεξούσιο.

Επειδή ο Θεός έχει δώσει τόση ελευθερία στον άνθρωπο, καθίσταται ο τελευταίος συνεργός του Θεού [55]. Συνεργός θα πει ότι ο Θεός δεν υπαγορεύει τον τρόπο του είναι στον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος, ακριβώς ως θεοειδής εικόνα Του, συνεργεί ελεύθερα μετά του Θεού για το τί τελικά θα γίνει στο τέλος η ύπαρξή του. Υπάρχει λοιπόν μία δυναμική πορεία τελείωσης στον άνθρωπο, πάντα μέσα στη σχέση του με τον Θεό. Αυτή η σχέση δεν είναι ούτε ηθική, ούτε βουλητική, ούτε δικαιική, αλλά είναι σχέση μετοχής. Πρόκειται για έναν ζωτικό και ενεργητικό χώρο, μέσα στον οποίο η ομοίωση με τον Θεό και η ανάπτυξη μπορεί συνεχώς να γίνεται ή και όχι [56]. Με την τήρηση των εντολών, ο άνθρωπος μετέχει εμπειρικά στη ζωή του Θεού και οικειώνεται το ήθος Του. Ανάλογα με το βαθμό μετοχής του κτιστού όντος στην Άκτιστη θεία ενέργεια, επιτυγχάνεται και η ομοίωση. Όταν το κτιστό παραμένει σε κοινωνία με τον Άκτιστο Θεό, παραμένει στην ύπαρξη. Αντίθετα όταν αρνείται να μετέχει σ’ Αυτόν, όταν δηλαδή υπάρχει έλλειψη μετοχής, οδηγείται στον μηδενισμό και στην ανυπαρξία [57]. Είναι απλά τα πράγματα: από τη στιγμή που παύει η κοινωνία με την πηγή της ζωής, παύει και η ζωή.

Γι αυτό το λόγο το κατ’ εικόνα είναι πολύ μεγάλο δώρο, παρόλο που ο Θεός είναι υπερβατικός και Άκτιστος, φανερώνεται στον κόσμο με τις ενέργειές Του και ο άνθρωπος μπορεί να γνωρίσει και να μιμηθεί [58] αυτές τις ενέργειες [59]. Ο π. Δημήτριος Στανιλοάε σημειώνει: «Ο άνθρωπος, σαν εικόνα του Θεού, είναι απεριόριστο υποκείμενο, που σκέπτεται και ενεργεί και, εξαιτίας της ομοιότητάς του με το Θεό, μετέχει όλο και πιο πολύ, με τις αρετές, στην αγιότητα του Θεού» [60]. Φαίνεται εδώ ότι ο Θεός δεν δημιουργεί τον άνθρωπο και τον αφήνει μέσα στο δεδομένο της ύπαρξής του, αλλά του δίνει τη δυνατότητα να την αναπτύξει, να την μεταμορφώσει, να την αγιάσει μετέχοντας συνειδητά στην αγιότητά Του.

Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ

51. Γέν. 1, 26.
52. Νίκου Ματσούκα, Δογματική και συμβολική θεολογία Β, Θεσσαλονίκη 1988, σσ. 195-196.
53. Βλ. Νικολάου Λουδοβίκου, Θεοποιϊα, Αθήνα 2007, σ. 17.
54. π. Νικολάου Λουδοβίκου, Η Ιστορία της αγάπης του Θεού, Ι.Μ. Βατοπαιδίου 2015, σ. 264.
55. «Θεού γαρ εσμεν συνεργοί», Α’ Κορινθ. 3,9.
56. Νίκου Ματσούκα, Ό.π., σ. 197.
57. Ό. π., σ. 200.
58. Η λέξη μίμησης χρησιμοποιείται πολλές φορές από τους Πατέρες με την έννοια της μετοχής-μέθεξης.
59. Γεωργίου Μαντζαρίδη, Χριστιανική Ηθική ΙΙ, Θεσσαλονίκη 2010, σ. 269.
60. Αγίου Μαξίμου Ομολογητού, Μυσταγωγία, Αθήνα 2009, εισαγωγή-σχόλια π. Δημήτριος Στανιλοάε, μτφρ. Ιγνάτιος Σακαλής, σ. 118, υποσ. 21.

Σκοπος της ζωης μας η Αγιοτητα

***
Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως, για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα. Μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε το σκοπό της ζωής μας.

Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας· αποτελούν τα μέσα για να πετύχουμε το σκοπό.

Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές. Αγωνιστείτε ν' αποβάλετε τα πάθη της ψυχής. Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος• για να σας πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες Του δωρεές.

Παιδιά μου αγαπητά, όλη σας η ασχολία και η φροντίδα σ' αυτά να είναι. Αυτά ν' αποτελούν σκοπό και πόθο ασταμάτητο. Γι' αυτά όλη σας η προσευχή προς το Θεό.

Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο· αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω απ’ αυτήν. Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού.

Αλλά για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά. Γι’ αυτό και λέει: "και επί τίνα επιβλέψω, αλλ' η επί τον ταπεινόν και ησύχιον, και τρέμοντα τους λόγους μου;" (Ησ. 66, 2).

Άγωνίζου τον αγώνα τον καλό και ο Θεός θα σε ενισχύει. Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του.

Προσέχετε και τα μικρά ακόμη παραπτώματα. Αν σας συμβεί από απροσεξία κάποια αμαρτία, μην απελπίζεστε, αλλά σηκωθείτε γρήγορα, προσπέστε στο θεό που έχει τη δύναμη να σας ανορθώσει. Η μεγάλη λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια.

Οι υπερβολικές λύπες και απελπισίες είναι βλαβερές και επικίνδυνες, και πολλές φορές παροξύνονται από το διάβολο για ν' ανακόψουν την πορεία του αγωνιστή.

Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώμα¬τα βαθιά ριζωμένα: πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μια σπασμωδική κίνηση ούτε με την αδημονία και τη βαρειά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή.

Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. Εύχεσθε στο Θεό να σας δυναμώνει. Να αντιμετωπίζε¬τε με υπομονή τις πτώσεις σας και αφού γρήγορα ση-κωθείτε, να τρέχετε και να μη στέκεστε, σαν τα παιδιά, στον τόπο που πέσατε, κλαίγοντας και θρηνώντας α-παρηγόρητα.
Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην μπείτε σε πειρασμό. Μην απελπίζεστε αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. Με την πάρο-δο του χρόνου όμως και με την επιμέλεια νικούνται. Τίποτε να μη σας απελπίζει.

Η πνοή του Αγίου Πνευματος

1. Ὅταν κατοικήσει μέσα στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τοῦ δίνει πίστη καὶ φωτισμό. Χωρὶς Αὐτό, κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἀληθινὴ καὶ ζωντανὴ πίστη. Χωρὶς τὸ φωτισμό Του, καὶ ὁ πιὸ σοφὸς καὶ μορφωμένος ἄνθρωπος εἶναι ὁλότελα τυφλὸς ὡς πρὸς τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κτίση Του. Ἀπεναντίας, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ φωτίσει ἐσωτερικὰ καὶ τὸν πιὸ ἀμόρφωτο καὶ ἁπλοϊκὸ ἄνθρωπο, νὰ τοῦ ἀποκαλύψει ἄμεσα τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τοῦ προσφέρει τὴ γλυκειὰ γεύση τῆς βασιλείας Του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, αἰσθάνεται στὴν ψυχή του ἕνα ἀσυνήθιστο φῶς, ποὺ τοῦ ἦταν ὁλότελα ἄγνωστο μέχρι τότε.
2. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα γεννάει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη. Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη εἶναι σὰν μία καθαρὴ φωτιά, μία πηγὴ θερμότητας, ποὺ ζεσταίνει τὴν καρδιά. Εἶναι μία ρίζα, ποὺ βλαστάνει μέσα στὴν καρδιὰ ὅλα τὰ καλὰ ἔργα. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ζωογονηθεῖ ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη, τίποτα δὲν εἶναι δύσκολο, φοβερὸ ἢ ἀδύνατο. Γι' αὐτὸν κανένας νόμος δὲν εἶναι βαρύς, καμιὰ ἐντολὴ δὲν εἶναι ἀνεφάρμοστη. Ὅλα του εἶναι εὔκολα.
Ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη, ποὺ χαρίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, εἶναι τόσο μεγάλα καὶ δυνατὰ ὄπλα στὰ χέρια του, πού, ἂν τὰ ἔχει, μπορεῖ εὔκολα, ἄνετα, μὲ χαρὰ καὶ γαλήνη νὰ βαδίσει τὸ δρόμο ποὺ βάδισε ὁ Χριστός.
3. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει ἀκόμα στὸν ἄνθρωπο δύναμη, γιὰ ν' ἀντιστέκεται στοὺς πειρασμοὺς τοῦ κόσμου. Ἔτσι, χρησιμοποιεῖ βέβαια τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, ἀλλὰ σὰν περαστικὸς ταξιδιώτης, χωρὶς νὰ κολλάει σ' αὐτὰ τὴν καρδιά του. Ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅσο μορφωμένος καὶ ἔξυπνος κι ἂν εἶναι, μένει πάντα δοῦλος καὶ αἰχμάλωτος τοῦ κόσμου.
4. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει στὸν ἄνθρωπο καὶ σοφία. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε κατεξοχὴν στοὺς ἁγίους ἀποστόλους, πού, πρὶν λάβουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἦταν ἀγράμματοι καὶ ἁπλοϊκοὶ ἄνθρωποι, ὕστερα ὅμως κανεὶς δὲν μποροῦσε ν' ἀντισταθεῖ στὴ σοφία καὶ τὴ δύναμη τοῦ λόγου τους.
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει σοφία ὄχι μόνο στὰ λόγια τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ στὶς πράξεις του. Ἔτσι, λ.χ., ἐκεῖνος ποὺ ἔχει μέσα του τὸ Πνεῦμα, πάντα θὰ βρεῖ τὸ χρόνο καὶ τὸν τρόπο νὰ φροντίσει γιὰ τὴ σωτηρία του, ἀκόμα καὶ μέσα στὸ θόρυβο τοῦ κόσμου.
5. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει τὴν ἀληθινὴ χαρά, τὴν καρδιακὴ εὐτυχία καὶ τὴν ἀσάλευτη εἰρήνη. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ χαρεῖ ἀληθινά, νὰ εὐχαριστηθεῖ καθαρά, νὰ νιώσει τὴν εἰρήνη ποὺ γλυκαίνει τὴν ψυχή. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι κάπου κάπου χαίρεται. Μὰ ἡ χαρά του εἶναι στιγμιαία καὶ ὄχι καθαρή. Κάπου-κάπου διασκεδάζει. Μὰ οἱ διασκεδάσεις του εἶναι πάντα κενές, ἀνούσιες, καὶ μετὰ ἀπ' αὐτὲς τὸν κυριεύει μία ἀκόμα μεγαλύτερη στενοχώρια. Κάπου-κάπου εἶναι ἤρεμος. Μὰ ἡ ἠρεμία του δὲν εἶναι ἡ πνευματικὴ εἰρήνη, εἶναι νάρκη τῆς ψυχῆς. Καὶ ἀλίμονο σ' ἐκεῖνον ποὺ δὲν προσπαθεῖ καὶ δὲν θέλει νὰ ξυπνήσει ἀπ' αὐτὴ τὴ νάρκη!
6. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δίνει καὶ τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμα καὶ ὁ πιὸ γνωστικός, δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του ὅσο πρέπει, ἂν δὲν ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί χωρὶς τὴ θεία βοήθεια, δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν πραγματικὴ κατάσταση τῆς ψυχῆς του. Ἂν εἶναι τίμιος καὶ κάνει κανένα καλὸ στοὺς συνανθρώπους του, νομίζει πῶς εἶναι δίκαιος ἢ καί, σὲ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους, τέλειος καὶ πῶς δὲν τοῦ χρειάζεται τίποτ' ἄλλο!
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅταν κατοικήσει μέσα μας, μᾶς ἀποκαλύπτει ὅλη τὴν ἐσωτερική μας φτώχια καὶ ἀδυναμία. Καὶ ἀνάμεσα στὶς ἀρετές μας, προβάλλει ὅλες τὶς ἁμαρτίες μας, τὴν ἀμέλειά μας, τὴν ἀδιαφορία μας γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἄλλων, τὴν ἰδιοτέλειά μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ φαινόμαστε μεγαλόψυχοι, τὴν παχυλὴ φιλαυτία μας ἀκόμα καὶ ἐκεῖ ποὺ ποτὲ δὲν τὴν ὑποπτευόμασταν. Κοντολογίς, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μας τὰ δείχνει ὅλα, ὅπως πραγματικὰ εἶναι. Καὶ τότε ἀρχίζουμε ν' ἀποκτᾶμε τὴν ἀληθινὴ ταπείνωση. Τότε ἀρχίζουμε νὰ χάνουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὶς δικές μας δυνάμεις καὶ ἀρετές. Τότε ἀρχίζουμε νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτό μας χειρότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Καὶ ταπεινωμένοι μπροστὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἀρχίζουμε νὰ μετανοοῦμε εἰλικρινὰ καὶ νὰ ἐλπίζουμε μόνο σ' Ἐκεῖνον.
7. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μᾶς διδάσκει, τέλος, τὴν ἀληθινὴ προσευχή. Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ κάνει προσευχὴ πραγματικὰ εὐάρεστη στὸ Θεό, πρὶν λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί ἂν ἀρχίσει νὰ προσεύχεται, χωρὶς νὰ ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, θὰ δεῖ τὸ νοῦ του νὰ μὴν μπορεῖ νὰ συγκεντρωθεῖ. Ἐπιπλέον, δὲν γνωρίζει, ὅπως πρέπει, οὔτε τὸν ἑαυτό του οὔτε τὶς ἀνάγκες του οὔτε τί νὰ ζητήσει οὔτε πῶς νὰ τὸ ζητήσει ἀπὸ τὸ Θεό. Καλὰ-καλὰ δὲν ξέρει οὔτε τί εἶναι ὁ Θεός. Ὅποιος, ὅμως, ἔχει μέσα του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γνωρίζει τὸ Θεό, βλέπει ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Πατέρας του καὶ ξέρει πῶς νὰ Τὸν πλησιάσει, πῶς νὰ Τὸν παρακαλέσει καὶ τί νὰ Τοῦ ζητήσει. Οἱ σκέψεις του στὴν προσευχὴ εἶναι εὔτακτες, καθαρές, προσηλωμένες μόνο στὸν Κύριο. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος μπορεῖ μὲ τὴν προσευχή του νὰ πετύχει τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ βουνὰ νὰ μετακινήσει.
Νά, λοιπόν, τί χαρίζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σ' ἐκεῖνον ποὺ Τὸ ἔχει λάβει. Βλέπετε ὅτι, χωρὶς τὴ βοήθεια καὶ τὴ συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶναι ἀδύνατον ὄχι μόνο νὰ μποῦμε στὴν οὐράνια βασιλεία, ἀλλὰ κι ἕνα βῆμα νὰ κάνουμε στὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ ἐκεῖ. Γι' αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ποθοῦμε καὶ νὰ ζητᾶμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα• εἶναι ἀπαραίτητο νὰ Τὸ ἀποκτήσουμε καὶ νὰ Τὸ ἔχουμε πάντα μέσα μας, ὅπως Τὸ εἶχαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι.

Η Νοερά προσευχή

***
Να λέγεις παιδί μου την ευχή . “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” , ημέρα και νύχτα συνέχεια. Η ευχή θα τα φέρει όλα, η ευχή περιέχει τα πάντα: αίτηση, παράκληση, πίστη, ομολογία, θεολογία κλπ.

Η ευχή να λέγεται χωρίς διακοπή. Η ευχή θα φέρει ολίγον κατ’ ολίγον ειρήνη, γλυκύτητα, χαρά, δάκρυα. Η ειρήνη και η γλυκύτης θα φέρουν περισσότερον ευχή, και η ευχή κατόπιν, περισσοτέραν ειρήνη και γλυκύτητα κ.ο.κ. θα έρθει στιγμή που αν θα σταματάς την ευχή, θα αισθάνεσαι άσχημα. (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)

“ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ”

Όλη η τέχνη είναι αυτή ακριβώς. Είτε περπατάς είτε κάθεσαι, είτε στέκεσαι, είτε εργάζεσαι, είτε βρίσκεσαι στην εκκλησία, άσε τη προσευχή αυτή να γλιστρήσει από τα χείλη σου “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με” με τη προσευχή αυτή στην καρδιά σου θα βρεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη σώματος και ψυχής ( Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ)

Δια της ευχής “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” θα κερδίσεις το παν. Δια της ευχής καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματος. Η ευχή είναι η βάση της τελειότητας. Θα λεπτυνθείτε και θα πετάτε με την ευχή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας, καθαρισμού και αγιασμού από την νοερά προσευχή. Αυτή γέμισε τον παράδεισο από άγιους ανθρώπους (Γέροντας Αμφιλόχιος)

Δεν πρέπει να αφήνουμε την ευχή. Όταν μας δίνεται η ευκαιρία, να τη λέμε. Να μην τριγυρίζει ο νους μας στα μάταια. Με την ευχή ο νους αναπαύεται και αγάλλεται. Ο νους του ανθρώπου πρέπει να ασχολείται με την ευχή και να μην τρέχει στα μάταια. (Γέροντας Παϊσιος)

Λόγοι σωτηρίας

Ὅπως δέν εἶναι δυνατό νά βόσκουν μαζί πρόβατα καί λύκοι, ἔτσι δέν εἶναι δυνατό νά βρεῖ ἔλεος ἐκεῖνοςπού ἐπιβουλεύεται τόν πλησίον του.

Ὅπως δέν μποροῦν νά συνυπάρξουν τό νερό καί ἡ φωτιά, ἔτσι δέν μποροῦν νά συνυπάρξουν ἡδικαιολογία καί ἡ ταπείνωση.

Ἄν κανείς σέ ἐπαινεῖ ὑποκριτικά, περίμενε κάποια στιγμή καί νά σέ κατηγορήσει.

Ἄν ὑπερηφανεύθηκες ἐπειδή σέ ἐπαίνεσαν, περίμενε ἀτιμία. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «Ὅποιος ὑψώνει τονἑαυτό του, θά ταπεινωθεῖ» (Λουκ. 14:11).

Ὅταν ἔχεις λογισμό πού σέ προτρέπει νά ζητήσεις ἀνθρώπινη δόξα, νά ξέρεις καλά ὅτι σοῦπροετοιμάζει αἰσχύνη.

Ἐκεῖνος πού ἐπιζητεῖ τόν ἔπαινο, βρίσκεται μέσα στό πάθος. Κι ἐκεῖνος πού θρηνεῖ γιά θλίψη πού τοῦἦρθε, ἀγαπᾶ τήν ἡδονή.

Ὑπάρχει ἔλεγχος πού γίνεται ἀπό κακία ἤ ἀπό ἄμυνα. Ὑπάρχει καί ἔλεγχος πού γίνεται ἀπό φόβο Θεοῦκαί ἀπό ἀγάπη πρός τήν ἀλήθεια.

Καλύτερα νά προσεύχεσαι μέ εὐλάβεια γιά τόν πλησίον σου, παρά νά τόν ἐλέγχεις γιά κάθε τουἁμάρτημα.

Πολλοί εἶναι οἱ τρόποι τῆς προσευχῆς καί διαφέρει ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Κανένας, ὅμως, τρόπος προσευχῆς δέν εἶναι ἐπιβλαβής, ἐκτός ἄν δέν εἶναι προσευχή ἀλλά σατανική ἐνέργεια.

Μήν ὑπερηφανευθεῖς, ἄν χύνεις δάκρυα στήν προσευχή σου. Εἶναι ὁ Χριστός πού ἄγγιξε τά μάτια σουκαί θεράπευσε τήν τύφλωση τοῦ νοῦ σου.

Κάποιος ἄνθρωπος πού θέλησε νά κάνει κακό, προηγουμένως προσευχήθηκε νοερά ἀπό συνήθεια. Καιἀφοῦ κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ ἐμποδίστηκε ἀπό τό κακό, ὕστερα πολύ Τόν εὐχαρίστησε.

Ἡ ἀγρυπνία, ἡ προσευχή καί ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις φέρνουν στήν καρδιά συντριβή ἀσφαλή καίὠφέλιμη, ἀρκεῖ νά μήν ἀνατρέψουμε τήν ἰσορροπία τῶν τριῶν αὐτῶν μέ τήν ὑπερβολή. Ἐκεῖνος πού καλλιεργεῖ ὑπομονετικά αὐτές τίς ἀρετές, θά λάβει βοήθεια καί σέ ἄλλες, ἐνῶ ἐκεῖνος πού ἀμελεῖ καί διασκορπίζεται ἐδῶ κι ἐκεῖ, θά νιώσει ἀφόρητη ὀδύνη τήν ὥρα τοῦ θανάτου του.

Νά μή σκέφτεσαι καί νά μήν κάνεις τίποτα χωρίς σκοπό σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐκεῖνοςπού βαδίζει χωρίς σκοπό, μάταια κουράζεται.

Ὑπάρχει πράξη πού φαίνεται καλή, ἀλλά ὁ σκοπός ἐκείνου πού τήν κάνει δέν εἶναι καλός. Ὑπάρχει καιἄλλη πράξη πού φαίνεται κακή, ἀλλά ὁ σκοπός ἐκείνου πού τήν κάνει εἶναι καλός. Καί αὐτό συμβαίνει ὄχι μόνο σέ ἔργα ἀλλά καί σέ λόγια. Αὐτή ἡ ἀντίθεση πράξεως καί σκοποῦ ὀφείλεται ἄλλοτε σέ ἀπειρία ἤ ἄγνοια,ἄλλοτε σέ πονηρή διάθεση καί ἄλλοτε σε εὐσεβή σκοπό.

Ὁ Θεός τίς πράξεις μας τίς λογαριάζει σύμφωνα μέ τίς προθέσεις μας. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «Νά σοῦδώσει ὁ Κύριος κατά τήν καρδιά σου» (Ψαλμ. 19:5).

Ὑπάρχει ἄνθρωπος πού φαινομενικά ἐκτελεῖ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ εἶναι δοῦλος σέ πάθος καί μέ τουςπονηρούς λογισμούς καταστρέφει τήν καλή πράξη.

Μήν καταφρονήσεις καί μήν παραμελήσεις ποτέ τούς λογισμούς σου. Γιατί ὁ Θεός γνωρίζει ἀλάθητακάθε λογισμό.

Ὁ Θεός κρίνει καί ζυγίζει κάθε σκέψη μας. Μπορεῖ τό ἴδιο πράγμα νά τό σκεφθεῖ κανείς ἤ μέ ἁπλό ἤ μέ ἐμπαθή τρόπο.

Ἀκούγοντας τόν Κύριο νά λέει, «Ὅποιος δέν ἀπαρνηθεῖ ὅλα του τά ὑπάρχοντα, δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου» (πρβλ. Λουκ. 14:33), μήν ἐννοήσεις ὅτι ἀναφέρεται μόνο στά χρήματα, ἀλλά καί σέ ὅλες τίς πράξεις τῆς κακίας.

Ἐκεῖνος πού μετανοεῖ σωστά, περιπαίζεται ἀπό τούς ἀνόητους ἀνθρώπους. Καί αὐτό εἶναι σημάδι ὅτι εὐαρεστεῖ τόν Θεό.

Ἡ ἀμέλεια στό νά κάνουμε ὅσα καλά μποροῦμε, δύσκολα συγχωρεῖται. Ἡ ἐλεημοσύνη, ὅμως, καί ἡ προσευχή ἀποκαθιστοῦν ἐκείνους πού ἀμέλησαν να κάνουν τό καλό.

Τίς ἐναλλαγές τῶν καλῶν καί τῶν κακῶν νά τίς δέχεσαι μέ ἠρεμία. Ἔτσι ἐξομαλύνει ὁ Θεός τίς ἀνωμαλίες τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων.

Μή λές ὅτι ἔρχεται ὁ πειρασμός χωρίς νά τό θέλεις. Γιατί ὁπωσδήποτε, κι ἄν δέν ἀγαπᾶς τήν ἁμαρτωλήπράξη, ἀγαπᾶς τίς αἰτίες της.

Νά προσεύχεσαι νά μή σοῦ ἔρθει πειρασμός. Ἄν ὅμως ἔρθει, δέξου τον σάν δικό σου καί ὄχι σάν ξένο.

Ἄν θέλεις νά σωθεῖς, ἀγάπησε τόν ἀληθινό λόγο και μήν ἀποστραφεῖς ποτέ ἀδιάκριτα ἔλεγχο ἀπό ἄλλον.

Τό στόμα τοῦ ταπεινόφρονα λέει τήν ἀλήθεια. Ὅποιος ἀντιλέγει στήν ἀλήθεια, εἶναι ὅμοιος μέ τονὑπηρέτη ἐκεῖνον πού ράπισε τόν Κύριο στό πρόσωπο.

Ἄλλο εἷναι ἡ ἐκτέλεση ἐντολῆς καί ἄλλο ἀρετή, ἄν καί παίρνουν ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη τίς ἀφορμές τῶνἀγαθῶν. Ἐκτέλεση ἐντολῆς εἶναι τό νά κάνει κανείς τά διαταγμένα ἀπό τόν θεῖο νόμο. Ἀρετή, ὅμως, εἶναι τό νά τοῦ ἀρέσει ἀληθινά ἡ ἐκτέλεση τῆς θείας ἐντολῆς.

Ὅπως τό φῶς τῆς ἡμέρας προέρχεται ἀπό τόν ἥλιο, ἔτσι καί κάθε ἀρετή προέρχεται ἀπό τόν Θεό.

Ὅταν κατορθώσεις κάποιαν ἀρετή, θυμήσου τον Χριστό πού εἶπε: «Χωρίς ἐμένα, δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτα» (Ἰω. 15:5).

Κάθε καλό ἔχει χαριστεῖ ἀπό τόν Κύριο στους ἀνθρώπους κατ’ οἰκονομίαν· καί ἐκεῖνος πού πιστεύει ἔτσι, δέν θά τό χάσει ποτέ.

Γιά τήν ντροπή πού θά σηκώσει κανείς μέ εὐχαρίστηση γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἑκατό φορές περισσότερο θά δοξαστεῖ ἀπό πολλούς ἀνθρώπους. Καλύτερα, ὅμως, εἶναι νά ἐνεργεῖ κανείς τό κάθε καλό μόνο γιά τά μελλοντικά ἀγαθά.

Ἐκεῖνος πού ἔχει κάποιο πνευματικό χάρισμα και συμπονᾶ ἐκείνους πού δέν ἔχουν, μέ τή συμπόνια διατηρεῖ τό χάρισμα. Ὁ ἀλαζόνας, ὅμως, θά τό χάσει, καθώς χτυπιέται ἀπό τούς ἀλαζονικούς λογισμούς του.

Ἡ καρδιά πού ἔχει ἔλεος γιά τούς ἄλλους, ἀναμφίβολα θά ἐλεηθεῖ. Εἶναι φανερό καί τό ἀντίθετο.

Εἰρήνη εἶναι ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τά πάθη, ἡ ὁποία δεν βρίσκεται χωρίς τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πάντοτε νά κάνεις τό καλό κατά τή δύναμή σου. Και ὅταν μπορεῖς νά κάνεις τό μεγαλύτερο, μήν ἀρκεῖσαι στό μικρότερο. Γιατί λέει ἡ Γραφή: «Ὅποιος γυρίζει πίσω, δέν εἶναι κατάλληλος γιά τή βασιλεία τῶνοὐρανῶν» (πρβλ. Λουκ. 9:62).

(«Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τ. 34, )

Όταν βλέπουμε τους συνανθρώπους μας να μην αγαπούν τον Θεό, στενοχωρούμαστε.

Με τη στενοχώρια δεν κάνουμε απολύτως τίποτε. Ούτε και με τις υποδείξεις. Ούτε αυτό είναι σωστό. Υπάρχει ένα μυστικό, αν το καταλάβουμε, θα βοηθήσουμε.

Το μυστικό είναι η προσευχή μας, η αφοσίωσή μας στον Θεό, ώστε να ενεργήσει η χάρις Του. Εμείς, με την αγάπη μας, με τη λαχτάρα μας στην αγάπη του Θεού, θα προσελκύσουμε την χάρι, ώστε να περιλούσει τους άλλους, που είναι πλησίον μας, να τους ξυπνήσει, να τους διεγείρει προς τον θείο έρωτα. Ή, μάλλον, ο Θεός θα στείλει την αγάπη Του να τους ξυπνήσει όλους. Ό,τι εμείς δεν μπορούμε, θα το κάνει η χάρις Του. Με τις προσευχές μας θα κάνουμε όλους άξιους της αγάπης του Θεού.

Να γνωρίζετε και το άλλο. Οι ψυχές οι πεπονημένες, οι ταλαιπωρημένες, που ταλαιπωρούνται από τα πάθη τους, αυτές κερδίζουν πολύ την αγάπη και την χάρι του Θεού. Κάτι τέτοιοι γίνονται άξιοι και πολλές φορές εμείς τους κατηγορούμε.
Θυμηθείτε τον Απόστολο Παύλο, τι λέει: “Ού δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερπερίσσευσεν η χάρις”.

Όταν το θυμάστε αυτό, θα αισθάνεσθε ότι αυτοί είναι πιο άξιοι κι από σας και από μένα. Τους βλέπουμε αδύνατους, αλλά όταν “ανοίξουνε” στον Θεό, γίνονται πλέον όλο αγάπη κι όλο θείο έρωτα. Ενώ είχανε συνηθίσει αλλιώς, τη δύναμη της ψυχής τους τη δίνουν μετά όλη στον Χριστό και γίνονται φωτιά από αγάπη Χριστού. Έτσι λειτουργεί το θαύμα του Θεού μέσα σε τέτοιες ψυχές, που λέμε “πεταμένες”.

Να μην αποθαρρυνόμαστε, ούτε να βιαζόμαστε, ούτε να κρίνουμε από πράγματα επιφανειακά κι εξωτερικά. Αν, για παράδειγμα, βλέπετε μια γυναίκα γυμνή ή άσεμνα ντυμένη, να μη μένετε στο εξωτερικό, αλλά να μπαίνετε στο βάθος, στην ψυχή της. Ίσως είναι πολύ καλή ψυχή κι έχει υπαρξιακές αναζητήσεις, που τις εκδηλώνει με την έξαλλη εμφάνιση. Έχει μέσα της δυναμισμό, έχει τη δύναμη της προβολής, θέλει να ελκύσει τα βλέμματα των άλλων. Από άγνοια, όμως, έχει διαστρέψει τα πράγματα. Σκεφτείτε αυτή να γνωρίσει τον Χριστό. Θα πιστέψει, κι όλη αυτή την ορμή θα την στρέψει στον Χριστό. Θα κάνει το πάν, για να ελκύσει την χάρι του Θεού. Θα γίνει αγία. Είναι ένα είδος προβολής του εαυτού μας να επιμένουμε να γίνουν οι άλλοι καλοί. Στην πραγματικότητα, θέλουμε εμείς να γίνουμε καλοί κι επειδή δεν μπορούμε, το απαιτούμε απ΄ τους άλλους κι επιμένουμε σ΄ αυτό. Κι ενώ όλα διορθώνονται με την προσευχή, εμείς πολλές φορές στενοχωρούμεθα κι αγανακτούμε και κατακρίνουμε.

Πολλές φορές με την αγωνία μας και τους φόβους μας και την άσχημη ψυχική μας κατάσταση, χωρίς να το θέλουμε και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάνουμε κακό στον άλλον, έστω κι αν τον αγαπάμε πάρα πολύ, όπως, παραδείγματος χάριν, η μάνα το παιδί της. Η μάνα μεταδίδει στο παιδί όλο το άγχος της για τη ζωή του, για την υγεία του, για την πρόοδό του, έστω κι αν δεν του μιλάει, έστω κι αν δεν εκδηλώνει αυτό που έχει μέσα της. Αυτή η αγάπη, η φυσική αγάπη δηλαδή, μπορεί κάποτε να βλάψει. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με την αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται με την προσευχή και με την αγιότητα του βίου. Η αγάπη αυτή κάνει άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός.

Η αγάπη να είναι μόνο εν Χριστώ. Για να ωφελήσεις τους άλλους, πρέπει να ζεις μέσα στην αγάπη του Θεού. Αλλιώς δεν μπορείς να ωφελήσεις τον συνάνθρωπό σου. Δεν πρέπει να βιάζεις τον άλλο. Θα έλθει η ώρα του, θα έλθει η στιγμή, αρκεί να προσεύχεσαι γι αυτόν. Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως με την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά. Η χάρις του Θεού καθαρίζει τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει για την αγάπη Του. Εδώ είναι το λεπτό σημείο. Άμα δεχτεί ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του, που δεν το έχει δει ποτέ. Θα βρει έτσι τη σωτηρία”.

Ο Απόστολος λέει

Γιατί η δική μας γιορτή του Πάσχα συνίσταται στο γεγονός ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για χάρη μας.  Όταν όμως πλησίασαν οι αδελφοί να μεταλάβουν την αγία προσφορά, τους προσφέρονταν ζωντανό σώμα. Μόλις όμως χρησιμοποιούσαν την επίκληση αμήν γινότανε άρτος στα χέρια τους.  Όταν όμως πήγα και ’γω να μεταλάβω μου δόθηκε σώμα και δεν μπορούσα να μεταλάβω.  Τότε άκουσα μια φωνή στα αυτιά μου να μου λέει· Άνθρωπε γιατί δεν μεταλαβαίνεις, αυτό δεν είναι αυτό που ζήτησες;  Τότε είπα· Λυπήσου με, Κύριε.  Δεν μπορώ να μεταλάβω σώμα.  Πάλι μου είπε· Αν μπορούσε ο άνθρωπος να μεταλάβει σώμα, σώμα θα υπήρχε όπως το βρήκες. Κανείς όμως δεν μπορεί να φάγει σώμα, γι’ αυτό όρισε ο Κύριος τους άρτους της προθέσεως.  Γιατί όπως από την αρχή ο Αδάμ με τα χέρια του Θεού έγινε σάρκα και μετά της έδωσε πνεύμα ζωής ο Θεός, κατόπιν η σάρκα χωρίστηκε στη γή, το πνεύμα όμως εγκαθίσταται στην καρδιά.  Αν λοιπόν πίστεψες, μετάλαβε αυτό που έχεις στο χέρι σου.  Και μόλις είπα· Πιστεύω Κύριε, έγινε το σώμα που είχα στο χέρι μου άρτος.

Όταν προχώρησε η λειτουργία και ξαναγύρισαν οι κληρικοί είδα πάλι το μικρό παιδί ανάμεσα στα δύο πρόσωπα και ενώ οι κληρικοί συμμάζευαν τα δώρα, είδα πάλι τη στέγη να ανοίγει και οι θείες δυνάμεις να ανυψώνονται στον ουρανό».

>>>
το τίμιο αίμα ναί είναι του Θεού , αλλά το σώμα του είναι εσένα του ανθρώπου , την οικεία του μόνου ζώντος αληθινού Θεου.
δεν είναι μόνο τα Μυστήρια που λαμβάνουμε ..η μελέτη είναι οι ρήσεις των ρημάτων της αιωνίου ζωής.

ΑΓΙΑΣΜΟΣ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΕΡΝΕΖΟΥ

Η ψυχή και το σώμα αλλά και ολόκληρη η φύση μετά το ρήγμα στις σχέσεις Θεού και ανθρώπου, υποφέρουν. Μετά την πτώση διασπασθήκαμε και παραδοθήκαμε στη φθορά.

Ρωμ. ε', 12-13: Το πρώτο οδυνηρό αποτέλεσμα είναι ο θάνατος και όλες οι αμαρτητικές εκδηλώσεις της φθαρμένης ανθρώπινης φύσης. Έχουμε μια αφύσικη εξέλιξη και διακοπή της κοινωνίας με την άγια ζωή του Θεού. Η άρση της ανώμαλης αυτής κατάστασης είναι το έργο του Αγιασμού. Η ενέργεια του Θεού που ανατρέπει τους νόμους της ανθρώπινης φθοράς και ο άνθρωπος γίνεται μέτοχος της αφθαρσίας λέγεται Αγιασμός. Με πιο απλά λόγια Αγιασμός είναι το μπόλιασμα του ανθρώπου στην Αγία ζωή του Θεού και η μεταβολή στους κακούς αμαρτωλούς τρόπους με τη δημιουργία καλών τρόπων, νέων όρων ζωής.

Ποιος αγιάζει τον άνθρωπο

Ο αγιασμός του ανθρώπου γίνεται με το απολυτρωτικό έργο του Χριστού.
Α' Ιωάν. ε' 11, 12: «Και αυτή είναι η μαρτυρία του Θεού: Έδωκε ο Θεός σε μας τους πιστούς αιώνια ζωή. Η ζωή αυτή υπάρχει στον Υιό και διά της ενώσεως μετά του Υιού του μεταδίδεται στους πιστούς. Εκείνος που είναι ενωμένος με τον Υιό και τον έχει σαν δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή. Εκείνος που δεν έχει τον Υιό του Θεού, δεν έχει τη ζωή».

Κολοσ. α', 15-16: «Αυτός ο Υιός είναι εικόνα του Θεού που δεν βλέπεται με τα σωματικά μάτια. Είναι πρώτος που γεννήθηκε, δεν κτίσθηκε, γεννήθηκε από την ίδια ουσία του Πατέρα Θεού προτού να γίνουν όλα. Ναι γεννήθηκε προτού να δημιουργηθεί ο κόσμος. Γιατί με Αυτόν έγιναν όλα όσα υπάρχουν στους ουρανούς και όσα είναι στη γη, εκείνα που βλέπουμε και εκείνα που δεν βλέπουμε- από αυτόν υπάρχουν και με αυτόν θα τελειοποιηθούν».

Μεταφέροντας την μαρτυρία της Αγίας Γραφής για το πρόσωπο του Χριστού στη σημερινή κοινωνία δεν μπορεί κανείς να μην ακούσει και να μη δει, τι λέγεται και τι γίνεται γύρω μας· στο δρόμο, στο εργοστάσιο, στο σχολείο, στην επιχείρηση, στο σπίτι. Μια άρνηση. Μια αλλόκοτη και αστήρικτη αμφισβήτηση. Μια δηλητηριασμένη αδιαφορία.

Πόση πίκρα, αλήθεια, για την τόση άγνοια, να υπάρχουν ακόμη μετά τόσους αιώνες, άνθρωποι που αμφισβητούν την ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού. Να μην του χαρίζουν ούτε τα ίδια μέτρα έρευνας, κρίσης και σύγκρισης με άλλα ιστορικά πρόσωπα. Δεν διαβάζουν, δεν βλέπουν ότι δεν υπάρχει σοβαρή επιστημονική έρευνα που να αμφισβητεί το πρόσωπο του Χριστού. Ανιστόρητοι και ανημέρωτοι δεν κάνουν τον κόπο να διαβάσουν πώς τα κύματα του αθεϊσμού και της αμφισβήτησης στην Ευρώπη και άλλου έσπασαν πάνω στα τείχη της ιστορίας. Δεν έ¬μαθαν ότι διάσημοι ψεύτες και πλαστογράφοι της ιστορίας αγωνίσθηκαν σκληρά χωρίς αποτέλεσμα να αποδείξουν μυθικό το πρόσωπο του Λυτρωτή, το πρό¬σωπο που χώρισε την Παγκόσμια Ιστορία σε «προ» και «μετά Χριστόν», μάταιος κόπος...

Μάθετε το μια για πάντα! Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, Σωτήρας και Λυτρωτής, το μοναδικό και εξαίρετο πρόσωπο στην Ιστορία όλου του κόσμου, γεννήθηκε και έζησε σε ορισμένη ιστορική εποχή, σε γνωστό λαό και χώρα.

Απ' αυτή τη χώρα που γεννήθηκε, τη γη του Ισραήλ, αιώνες παραγγέλλει, φωνάζει από τα παράλια της Λίμνης της Γαλιλαίας:

Ματθ. ια' 28: «Ελάτε σε μένα όλοι όσοι είσθε κοπιασμένοι και φορτωμένοι από το βάρος της αμαρτίας και εγώ θα σας αναπαύσω». Θα τονίσει δε ότι πρώτιστο καθήκον είναι ο αγιασμός, η σωτηρία της ψυχής απευθύνοντας το αδυσώπητο ερώτημα:

Ματθ. 16, 26: «Τι έχει να ωφεληθεί ο άνθρωπος εάν κερδίσει όλο τον κόσμο και χάσει την ψυχή του; Ή τι αντάλλαγμα θα δώσει για να την εξαγοράσει από την αιώνια απώλεια;».
Αποκαλύπτει ότι ο Θεός είναι Πνεύμα και αυτοί που τον προσκυνούν πρέπει πνευματικά και αληθινά να τον προσκυνούν.

Θέλει να κάμει άγιο τον άνθρωπο, να του αναπλάσει την πεσμένη προσωπικότητα:
Α' Πέτρ. 1, 16: «Να είσθε, άγιοι, γιατί εγώ είμαι άγιος».
Ιωάν. ιζ' 17, 19: Στην προσωπική συνομιλία Του με τον Θεό Πατέρα εξομολογείται: «Πατέρα μου χάριν αυτών αφιέρωσα ολόκληρη τη ζωή μου σε σένα και προσφέρω τον εαυτό μου θύμα και σφάγιο ιερό για να είναι και αυτοί αγιασμένοι με αυτή τη θυσία πιστεύοντας στο λόγο της αλήθειας».

Θέλει θεωμένο τον άνθρωπο να τον βάλει στο κράτος της απέραντης αιωνιότητας, στους κόλπους του Τριαδικού Θεού, στη Βασιλεία Του. Διαβεβαιώνει δε ότι η Βασιλεία Του αρχίζει από ετούτη τη ζωή, ότι ο ίδιος θα ξανάρθει στη γη για να αποδώσει δικαιοσύνη στον καθένα στην τελική κρίση αλλάζοντας ολόκληρο τον κόσμο.

Ιωάν. 14, 2-3: «Στους ουρανούς στο σπίτι του Πα¬τέρα μου υπάρχουν πολλοί τόποι διαμονής, εάν δεν υπήρχαν πολλοί τόποι θα σας το έλεγα. Και εγώ πηγαίνω τώρα να σας ετοιμάσω τόπο. Και αφού πάγω στους ουρανούς και σας ετοιμάσω τόπο, πάλι θα έλθω και θα σας παραλάβω κοντά μου για να είσθε και σεις εκεί όπου είμαι εγώ».

Πού και πώς γίνεται ο αγιασμός του ανθρώπου

Ο αγιασμός του άνθρωπου, η σωτηρία του, πραγματοποιείται μόνο μέσα στην Εκκλησία που είναι σώμα Χριστού. Από τη γέννηση μέχρι το θάνατο η φιλόστοργη Μάννα Εκκλησία ποτέ δεν εγκαταλείπει τα παιδιά της· «εκχέει» την ευλογία του Θεού στο σύνολο της ιδιωτικής, οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής του πιστού. Η Εκκλησία είναι το κέντρο και το όργανο συνέχισης του απολυτρωτικού έργου του Χριστού. Εφοδιάσθηκε από το Χριστό με όλα τα μέσα και τις πνευματικές εξουσίες για να ενσωματώνει τους πιστούς στη Βασιλεία του Θεού.

Η ενσωμάτωση, η ένταξη στην Εκκλησία γίνεται με τα μυστήρια. Με το Βάπτισμα, τη Θεία Κοινωνία, τη μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Με τη Μετάνοια και την Εξομολόγηση όσοι έχουν απομακρυνθεί και επιστρέφουν σ' αυτή. Με το Γάμο οργανώνεται το οικογενειακό κύτταρο, η μικρή Εκκλησία. Με την Ιερωσύνη μεταδίδεται στους πιστούς για τη σωτηρία τους, η χάρη του Αγίου Πνεύματος που δικαιώνει και αγιάζει. Διά της Ιερωσύνης ο Χριστός συγκρότησε, όρισε την Κυβέρνηση της Εκκλησίας.
Την Εκκλησιαστική Κυβέρνηση - Ιεραρχία που την αποτελούν οι Επίσκοποι, οι Ιερείς και οι Διάκονοι. Δεν έχουμε εδώ διάσπαση των μελών της Εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, αλλά διάκριση από την ειδική μυστηριακή Ιερωσύνη που έχουν μόνο οι κληρικοί από την Χειροτονία.

Α' Κορ. δ' 1: Οι ιερείς θα μας πει ο Απόστολος Παύλος είναι «διαχειρισταί των ουρανίων και άγνωστων αληθειών που μας απεκάλυψε ο Θεός» «Οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού».

Τέλος με το Ευχέλαιο η Εκκλησία βρίσκεται κοντά στον άνθρωπο που πονά και υποφέρει.
Η Μάννα Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική. Έχει μία κεφαλή τον Χριστό, ένα Άγιο Πνεύμα, ένα Σώμα, μία Πίστη, ένα Βάπτισμα, μία Αρχή, ένα σκοπό, χωρίς τοπικούς και χρονικούς περιορισμούς, να περιλάβει στους κόλπους της όλους χωρίς εξαίρεση τους ανθρώπους σε όλη την υφήλιο, σε όλα τα πέρατα τής Οικουμένης για να γίνει: «Μία Ποίμνη, Ένας Ποιμένας».
Κορυφαία στιγμή αυτής τής Παγκόσμιας Αγιάσεως αποτελεί η Θεία Λειτουργία - Θεία Ευχαριστία. Τα πάντα συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στη μεγάλη αυτή Προσευχή - Μυστήριο που γίνεται για όλους και όλα.

Το στοιχείο του αγιασμού

Όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας που αγιάζουν και σώζουν τον άνθρωπο ενεργούνται από το Άγιο Πνεύμα.
Το στοιχείο της φθαρμένης σάρκας καταπολεμεί¬ται και εξουδετερώνεται με το νέο στοιχείο που το δωρίζει ο Θεός, το Άγιο Πνεύμα.

Αυτό είναι το στοιχείο, το μέσον του Αγιασμού.
Ο Απόστολος Παύλος Ρωμ. η', 2 θα μας πει: «Η δύναμη του Αγίου Πνεύματος είναι ζωή και μεταδίδει ζωή σ' αυτούς που έχουν ενωθεί με τον Ιησού Χριστό, μαζί με όλους αυτούς ελευθέρωσε και μένα από το νόμο και την δύναμη της αμαρτίας και του θανάτου».

Το θείο έργο λοιπόν της σωτηρίας, του αγιασμού, της απολύτρωσης γίνεται αδιάλειπτα - ασταμάτητα μέχρι της συντέλειας των αιώνων από το Άγιο Πνεύμα. Στο ίδιο κεφάλαιο, θα συνεχίσει ο Απόστολος: «Εάν κατοικεί μέσα μας ο Χριστός διά του Πνεύματος Του το σώμα μεν υπόκειται στο φυσικό θάνατο -πεθαίνει (εξ αιτίας της προπατορικής αμαρτίας), η ψυχή όμως θα έχει αιώνια ζωή λόγω της δικαίωσης που μας έδωκε ο Χριστός. Όσοι «κυβερνώνται» από το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι παιδιά του Θεού».

Επομένως η πνοή που δίνει ζωή και δύναμη, συνεχίζει το απολυτρωτικό έργο, το έργο του αγιασμού, φέρνει και ερμηνεύει αλάθητα τις αιώνιες αλήθειες και άξιες, είναι ο ίδιος Θεός Λόγος και το Άγιο Πνεύμα.

Γαλ. ε', 17: Ο αγώνας, η πάλη, η προσπάθεια πρέ¬πει να εντείνονται γιατί «η κατώτερη φύση μας επιθυμεί και πράττει εναντίον της ανώτερης πνευματικής φύσεως μας»· και συνεχίζει:

Ρωμ. η', 4: «Νέα ζωή εγχύνεται από το Άγιο Πνεύμα σε όσους δικαιώθηκαν.
Να ζούμε τώρα όχι όπως μας οδηγεί η σάρκα αλλά με τις οδηγίες του Αγίου Πνεύματος».

Και σε μια θεία έξαρση του θα μας ερμηνεύσει ο Μέγας Παύλος, ό,τι του αποκάλυψε ο Θεός.
Γαλ. ε', 22-25: «Καρπός τον οποίο παράγει το Άγιο Πνεύμα με το φωτισμό και τη χάρη που χορηγεί στις ψυχές μας είναι η αγάπη, η χαρά, που προέρχεται από την αγαθή συνείδηση, η αχώριστη απ' αυτή ειρήνη, η ανοχή και η πλατειά καρδιά στις αδικίες που μας κάνουν οι άλλοι, η αγαθή διάθεση και καλοσύνη, η ευεργετική εκδήλωση και εξωτερίκευσή της, η αξιοπιστία στους λόγους, και τις υποσχέσεις μας, η πραότητα, η εγκράτεια σε κάθε πονηρό. Όσοι ανήκουν πράγματι στο Χριστό νέκρωσαν τον σαρκικό εαυτό τους με τα πάθη και τις επιθυμίες του. Εάν ζούμε σύμφωνα με τη φώτιση - έμπνευση του Αγίου Πνεύματος η συμπεριφορά μας να είναι σύμφωνη με τις απαιτήσεις του Αγίου Πνεύματος».

Η Αγιαστική Δύναμη της Αγίας Εκκλησίας του Θεου .

*** Η Αγιαστική Δύναμη της Αγίας Εκκλησίας του Θεου .
έχει την γνώση του Βασίλειου των ουρανών  της Αγάπης του Πατέρα Θεου προς τον Υιο και θυγατέρα του Ανθρώπου.
Στέμμα της Εκκλησίας είναι η Πανάγια Ανθρωπιά της σοφίας που γεννά η Αγάπη στον Νού= σώμα της ψυχής φύσης Θεού  του είναι του ανθρώπου.
****
Για το Χριστιανισμό, λοιπόν, αυτό που πρέπει να καταργηθεί δεν είναι το σώμα( ως παθη) αλλά η φθορά του απο τα λάθος πάθη. Με τη σάρκωση του ο Χριστός, θέλοντας να σώσει τον πλήρη άνθρωπο, προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση δηλαδή και τη ψυχή και το σώμα. Κανένα ανθρώπινο στοιχείο δεν έμεινε έξω από αυτή την πρόσληψη εκτός από την αμαρτία, αφού αυτή αποτελεί παραφθορά κι όχι δομικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί το υπόδειγμα και την προτύπωση της πορείας όλου του ανθρώπινου γένους. Ο σταυρικός του θάνατος και ο χωρισμός ψυχής και σώματος δεν αποτέλεσε το τέλος (Henderson, 1996).

Ο Χριστός αναστήθηκε ενσώματος (Λουκ. 24: 42). Το αναστημένο του σώμα δεν έπαψε να είναι υλικό, ήταν όμως πλέον απαλλαγμένο από τη φθορά και από κάθε αναγκαιότητα, για παράδειγμα στις εμφανίσεις στους μαθητές ο Αναστημένος Χριστός, εμφανίζεται να συντρώει μαζί τους για να αποδείξει σ’ αυτούς τη σωματικότητά του και όχι επειδή χρειαζόταν να φάει για να επιβιώσει (Ιωάν. 21: 12-15). Στη ζωή της Εκκλησίας το σώμα γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος. Με την άσκηση ελευθερώνεται από τα πάθη και κυρίως από τον ατομοκεντρισμό και γίνεται δεκτικό της χάρης του Θεού (Α’ Κορινθ. 6: 19).
Ο Παύλος όχι μόνο αναφέρθηκε στη σημασία του σώματος αλλά χρησιμοποίησε αθλητικούς όρους στη διδασκαλία του σχετικά με τον αγώνα των πιστών. Πιο συγκεκριμένα, ο Απόστολος περισσότερο απ’ όλους τους άλλους ιερούς συγγραφείς της Καινής Διαθήκης χρησιμοποιεί όρους παιδαγωγικούς, όπως αγωγή, παιδαγωγός, διδαχή, διδασκαλία, παιδεύω. Χρησιμοποίησε και αθλητική ορολογία για να συγκρίνει τον αγώνα των αθλητών με τον πνευματικό αγώνα και την εγκράτεια των χριστιανών. Εκτός από διδάσκαλος και Απόστολος των εθνών, ήταν και γνήσιος πνευματικός πατέρας, ήταν μια χαρισματική φυσιογνωμία, στην οποία είχε ανατεθεί το δύσκολο και κοπιώδες έργο της πνευματικής καθοδήγησης των ανθρώπων. Επιθυμούσε να τονίσει την προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλουν οι πιστοί για να τηρήσουν τη διδασκαλία του και να επιτύχουν τους στόχους τους (Κιλίφης, 1999).

Χαρακτηρίζει τον αγωνιζόμενο χριστιανό με αθλητή ο οποίος αγωνίζεται στο στάδιο και στο αγώνισμα του δρόμου. Παρομοιάζει την προσπάθεια του πιστού με αυτή του αθλητή, ο οποίος για να πραγματοποιήσει το στόχο του που είναι η απόκτηση της νίκης και συγκεκριμένα ο στέφανος, ακολουθεί συγκεκριμένο τρόπο ζωής που περιλαμβάνει τη σωματική άσκηση, τη σκληραγώγηση του σώματος και την εγκράτεια από καταχρήσεις, μέθες και ασωτίες. Στόχο του αποτελεί η όχι μόνο ενδυνάμωση του σώματος του και η προσπάθεια να το καταστήσει κατάλληλο να αγωνισθεί για ένα φθαρτό έπαθλο. Όπως ο αθλητής πολύ περισσότερο ο πιστός πρέπει να εθίσει το σώμα του στις κακουχίες, ακολουθώντας το δρόμο της άσκησης, της προσευχής, της νηστείας και της εγκράτειας από απολαύσεις, τα οποία όχι μόνο φθείρουν και αποδυναμώνουν το σώμα αλλά παρακωλύουν τη ψυχή από το να εξέλθει νικήτρια στον αγώνα κατά της αμαρτίας (Henderson, 1996).

Για να μπορέσει ο χριστιανός να αποκτήσει το στεφάνι της αγιοσύνης, γιατί νίκη για αυτόν είναι η αγιοσύνη, πρέπει να ακολουθεί τη σκληρή πορεία του αθλητή, όπως επισημαίνεται και στο Ευαγγέλιο «Ουκ οίδατε ότι οι εν τω σταδίω τρέχοντες πάντες μεν τρέχουσιν, εις δε λαμβάνει το βραβείον; Ούτω τρέχετε, ίνα καταλάβητε, πας δε ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν ούν ίνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ τοίνυν ούτω τρέχω, ως ουκ αδήλως,ούτω πυκτεύω, ως ουκ αέρα δέρων, αλλ’ υπωπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ, μήπως άλλοις κηρύξας αυτός αδόκιμος γένωμαι» (Α΄ Κορινθ. 9,24-27).

Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουν οι χριστιανοί το στεφάνι της δικαιοσύνης είναι διάγουν βίο σύμφωνα με τις οδηγίες της σωφροσύνης και της σεμνότητας που υπαγορεύει η πίστη τους . Το στεφάνι της δικαιοσύνης θα απονείμει ο δίκαιος κριτής με το πλήρωμα του χρόνου «απόκειταί μοι ό της δικαιοσύνης στέφανος, δεν αποδώσει μοι ό Κύριος εν εκείνη τη ημέρα» (Β’ Τιμ. 4.8). Το έπαθλο του αγώνα είναι ο στέφανος της δικαιοσύνης και ονομάζεται έτσι γιατί αποτελεί την ανταπόδοση των υπηρεσιών του ανθρώπου που ο Θεός δεν ξεχνά και ανταμείβει.
***
«Στην Εκκλησία καλούμαστε να αποτελέσουμε μία πράξη του Θεού καταμεσής του κόσμου. Αυτή είναι η ιδιαίτερη δραστηριότητα της Εκκλησίας, πράγμα που σημαίνει ότι σε όλους τους τομείς (πολιτικό, οικονομικό, εκπαιδευτικό) ο ρόλος των χριστιανών έχει μία ιδιαιτερότητα, που τον καθιστά διαφορετικό από όλες τις λειτουργίες του κόσμου. Έχουμε κληθεί να είμαστε αυτή η θεία ενέργεια με την οποία ο Θεός αποκαλύπτει Εαυτόν στον κόσμο και ως τέτοια ενέργεια ο προορισμός μας δεν μπορεί να είναι άλλος από αυτόν του Χριστού. Με τη δύναμη τη δική Του και του Αγίου Πνεύματος, καλούμαστε να ολοκληρώσουμε ένα έργο στο οποίο η δική Του δράση υπήρξε αποφασιστικής σημασίας αλλά όχι τελειωτικής». Δηλαδή είμαστε κεκλημένοι να συνεχίσουμε το μεταμορφωτικό και ανανεωτικό έργο του Χριστού στη γη. Έχουμε μια τεράστια ευθύνη και ύψιστη αποστολή: Να αναγεννηθούμε πρωτίστως εμείς άνωθεν και αυτή την αναγέννηση να τη μεταδώσουμε στους συνανθρώπους γύρω μας. Και δεν έχει σημασία πόσα λάθη θα κάνουμε και πόσες πτώσεις θα έχουμε, αλλά πόσο πολύ μετανοήσαμε και πόσες φορές σηκωθήκαμε, κάνοντας πράξη το Ευαγγέλιο και πεινώντας και διψώντας για την αλήθεια του Χριστού, καθώς η αγιότητα έρχεται στους γνήσιους αναζητητές της αλήθειας!

.

Ουρανια Λογια

"Είσαι σκεύος πλασμένο από τον Θεό. Δόξασε, λοιπόν, Εκείνον που σε έφτιαξε", Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

"Όταν μνησικακείς, πρέπει να καταλάβεις ότι μνησικακείς εναντίον του εαυτού σου, όχι εναντίον άλλου. Ότι σφιχτοδένεις τα δικά σου αμαρτήματα κι όχι του αδελφού σου", Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

"Όπως όλα τα άλλα, έτσι και οι γάμοι των χριστιανών πρέπει να έχουν και την κοσμιότητα, και κοσμιότητα είναι η σεμνότητα", Γρηγόριος Θεολόγος.

"Μη ζητήσεις να πάρεις γνώμη από κάποιον που δεν είναι στον ίδιο δρόμο μ' εσένα, ακόμη και αν είναι πολύ σοφός", Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

"Σας παρακαλώ πρώτα να διαπλάσετε τις ψυχές των παιδιών σας, που βαδίζουν προς το γάμο, ώστε να μη ζητούν υλικά αγαθά, αλλά σωφροσύνη", Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

"Κανείς και τίποτα να μη σε φοβίζει. Κι αν ακόμη είναι αναρίθμητοι οι εχθροί, δαίμονες και ασεβείς άνθρωποι, ο δικός μας υπερασπιστής είναι ισχυρότερος", Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

"Είναι γνώρισμα της ψυχής που αγαπά τον Θεό να υποτάσσει στα θεία καθετί το ανθρώπινο", Γρηγόριος Θεολόγος.

"Αναθέστε όλα τα προβλήματα σας στον Θεό... Μην κάνετε τίποτε που να αποβλέπει στη δόξα των ανθρώπων, αλλά μόνον ότι είναι ευάρεστο στο Θεό", Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

"Ο Θεός δεν ζητά εξαιρετικούς ανθρώπους για απλό έργο, αλλά απλούς ανθρώπους για εξαιρετικό έργο", Ανώνυμος.

"Πιστεύετε στο Ευαγγέλιο και στη μαρτυρία της αγίας Εκκλησίας και τότε θα γευθείτε και στη γη τη μακαριότητα του παραδείσου", Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.

Η εν Χριστώ αγάπη

αν αγαπησεις με την καρδια ενος αιδονιου,
ακομα και στον θημο σου σαν αιδονι θα μιλισεις.
αν αγαπησεις με την καρδια του τσακαλιου,
ακομα και οταν αγαπας,
σαν το τσακαλι θα γαβγησεις।
----
η αγαπη ξυπναει τα αηδονια την νυχτα και
κελαιδανε τον ερωτα.
ο ανοητος ξυπναει τα σκυλια του χωριου και γαβγιζουν.

==

Η αγάπη είναι ένα λευκό περιστέρι
Και η θρησκεία το κυρήττει για να το πιάσει και να το βάλει μέσα στο κλουβί του.
Παίρνει απο την καρδιά της γυναίκας Δύο φτερά και τα περνά στου άντρα τα μυαλά. -
-
η ευτυχία δεν είναι μέρος του λόγου μιας θεωρίας,
μα αποτέλεσμα πράξεις πνεύματος των ίδιον πεποιηθήσεων μιας ιδέας που περιβάλετε στο περιβάλλον της αγάπης.
-
ο άνθρωπος πολεμά για την ατομική του πάντα ιδέα,
με αποτέλεσμα να πολεμά για να την πραγματοποιήσει,
μα όταν ενωθούν οι άνθρωποι για μια κοινή ιδέα τότε
γενάτε η ειρήνη.
-
περίεργοι οι άνθρωποι,
ενώ αναζητούν την αλήθεια σαν τον Ήλιο και την υμνούν, αν τους φωτίσεις λίγο παραπάνω τρέχουν στους ίσκιους του ψεύδους να κρυφτούν.
-
ξέρετε πως ονομάζετε ο άνθρωπος πού ακλουθεί τους άλλους προς τα εμπρός, ενώ κάθε τόσο γυρίζει πίσω και ερωτάει : καλά πάω ?΄΄
--ελεύθερος δούλος.
-και πως γίνετε αυτό?
--έχει ισχυρό αφέντη.
-
ενώ την θέλει να είναι λευκό περιστέρι, την δίνη την ελευθερία του μόνο στο κλουβί του.
-
περίεργο.
Ακόμα και ο σατανάς τρελάθηκε,
Ενώ στον παράδεισο έλεγε αμάν να τους ντύσει,
Την σήμερον εποχή κάνει αμάν να τους γδύσει.
-
γνώρισα ένα τρελοκομείο..
ένας τρελός άφρον με εμπορική αξία, φορεί ένα στέμμα.
και με μια του μόνο ματιά όλοι οι σοφοί τον υπηρετάνε,
και γνώρισα έναν σοφό που στο κεφάλι του φόραγε έναν σκούφο
και κανείς δεν του έδινε σημασία, γιατί απλά δεν είχε καμία εμπορική αξία.
-
ο πλούσιος μένει μόνος με τα πλούτοι του, γιατί φοβούνται μην του τα πάρουν οι άλλοι.
Ο ασκητής μένει μόνος με τα πλούτοι του γιατί τα φοβούνται οι άλλοι..
--
Απο τότε που τα βιβλία φεραν την γνώσει..
Έτρεξε το πονηρό να τα προλάβει στην γνώσει ότι όλα τα ξέρει.
.και πλημύρισε τον κόσμο με τα δικά του βιβλία. ,
--
καημένη αλήθεια...-το μόνο που γνώρισες αληθινό είναι τα πόδια του ανθρώπου...και αυτό μόνο όταν χορεύει.
---
πάντα να προσέχεις την πρώτη σου λέξη
και πάντα να φοβάσαι την τελευταία.
----
πότε μην κρίνεις τον αδερφό σου σε θέματα ηθικής, δες πρώτα εσένα το πόσο ηθικός είσαι?-
---
πότε μην επηρεάζεσθε απο το κλάμα του ανθρώπου। διότι αν οι κροκόδειλοι το γνώριζαν, τότε θα έλεγαν σε έναν κροκόδειλο που κλαίει ''κοίτα'' εκείνος ο κροκόδειλος κλαίει σαν άνθρωπος.

---
μην εμπιστεύεσαι άνθρωπο όταν σου λέει πως βλέπει॥άλλωστε σπάνια αντιλαμβάνεται το τι βλέπει। διότι αντιλαμβάνεται πάντα με το μέτρων το πως αυτός τα βλέπει।
- --
όπως ο πετεινός που ακούγετε τα μεσάνυχτα σε έρημο χωριό
Έτσι ακούγετε το κύριε ελέησον του παπά προς τον θεό,
Όταν αυτός δεν ελεεί τους συνανθρώπους του.
- --
όσο το φως είναι εντονότερο,
τόσο και η σκιά μικραίνει.
Όσο η αγάπη είναι μικρή και ταπεινή.
Τόσο και το φως σκορπά
---
όταν είσαι σοφός τότε πρόσεξε ,
ποτέ μην τα μάθεις όλα,
γιατί τότε δεν θα πιστεύεις εις τίποτε.

''ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να δημιουργεί την δημιουργία του ,προς το εξελίσθεσθε και προς το γίγνεσθαι.''
- --
συμβουλές ο σώφρων παίρνει και απο τον εαυτό του
απο την πείρα του και τα λάθει του.
- --
μπορεί το κακό να σηκώνει καράβια και να τσακίζει των δένδρων τα κλαδιά,
μα ποτέ μην δειλιάσεις όσο και αν σφύριζε εσύ μην ξεχνάς ένας άνεμος είναι παν
τα ένας άνεμος. που πάντα παραμένει να είναι ένας άνεμος.
- --
Ποτέ μην μεγαλοποιείς τα προτερήματα σου,
Γιατί έτσι δείχνεις τα μικρότερα σου.
Ούτε τα ελαττώματα σου ,θα πιστέψουν πως έχεις μεγαλύτερα.
-
όταν ο δαίμονας θέλει να σε ρίξει εις τον γκρεμό,
ποτέ δεν σε σπρώχνει,
σε έλκη.
--
να φοβάστε απο τα πιο τέλια θεριά
και απο τους πιο ατέλιους ανθρώπους.
-
όσο και άσημος να είσαι απο τον κόσμο ,
τόσο και να φυλάγεσαι και απο το πιο απλό σου βλέμμα,
ξέρεις πόσες ιστορίες γέννησε ένα τέτοιο?
--
όταν βλέπεις πώς μια αλήθεια έχει αποτέλεσμα να φέρει πάνω της την οργή,
τότε να ξέρεις πως αν και οργίζετε ο άλλος, η αλήθεια ήδη η μισή έδρασε κιόλας.
-
αν μπορείς να φανταστής μια απόλαυση τότε βρήκες το κλειδί του χρόνου..
είναι το μόνο που μπορείς να το κρατήσεις χωρίς κανείς να μπορεί να σου το πάρει.
-
προτίμα την ζυγαριά ενός πλανόδιου πωλητή,
παρά την χρυσή που ζυγίζει ανθρώπινα κεφάλια.
Σε αυτό το μέτρο ζυγίζει η γλώσσα.
-
αν ζητάς την ειρήνη τότε μην χτυπάς το τύμπανο ούτε σε γιορτή.
-
ένας αν θέλει ασφαλέστερα να κρίνει το έργο μου
εγώ τον συμβουλεύω πρώτα και κάτι άλλο να δεί ,
αν τα εγκρίνει αυτά που του λέω ποιος ο λόγος που ο ίδιος δεν τα κάνει
και αν τα κατακρίνει ποιος ο λόγος που τα κάνει.
--
αν ένας άντρας ζηλεύει απο την ομορφιά της γυναίκας του,
εγώ θα τον πλησιάσω και θα του πω στο αυτί¨ ανόητε πάρε λίγα φτερά απο το κεφάλι της και βάλτα στην καρδία της.
-
ο άνθρωπος στην γη δουλέψει τα τρία τέταρτα της ζωής του για να έχει εξοφλημένο το τελευταίο τέταρτο του.
-
αλοίμονο σε αυτόν που γεννήθηκε να έχει τύχη.
Και την περιμένει να την πάρει απο έναν άτυχο.
-
πρόσεξε απο την λάμψη της περηφάνιας,
τυφλώνει περισσότερο και απο του ήλιου.
-
το μικρό να το αφήνεις μικρό
και το μεγάλο μεγάλο,
γιατί αν τα αλλάξεις θα σμικρύνει το πολύ μεγάλο
και θα μεγαλώσεις το πολύ μικρό.
-
το να πεθάνεις για μια ιδέα είναι να πεθαίνεις μαζί.
Εγώ πέθανα στην αιώνιων ζωή.
---
η ηθική δεν έχει ανάγκη απο φρουρά,
αυτή μόλις το διαισθανθεί σηκώνετε και φεύγει.
---
στον έρωτα της γης κανένα μέτρο δεν χωρεί,
παρά μονάχα αυτό που βγαίνει για να μετρήσει το φέρετρο του.
---
ο πιο όμορφος θάνατος είναι να πεθαίνεις με την πιο όμορφη στιγμή της ζωής σου.
---
όταν βλέπεις έναν ζητιάνο με δυο χέρια κομμένα,
εσύ να τον ελεείς με τα δυο σου γεμάτα..
δυο χέρια λιγότερο,
χίλια κακά λιγότερα.
--
μην περηφανεύεσαι για τα δυο σου τα φτερά.
Πολλάκις η μοίρα έχει ιδιαίτερο τρόπο να σου τα αποσπά,
Απο ότι είδες πολλές φορές τα ξηλώνει μαζί με την σάρκα.
--
Η αγάπη είναι ένα μαύρο βαθύ πηγάδι μέσα στην ψυχή…
Όταν πέσεις μέσα σε αυτό με την ταπείνωση τότε και το νερό του θα σε κρατάει ψηλά στον ουρανό.

Το βάπτισμα του Ιωάννη του Προδρόμου

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, κατά θεία εντολή, εγκαταλείπει τον κόσμο και πηγαίνει στην έρημο του Ιορδάνη. Στον Ιορδάνη ποταμό βαπτίζει τους ανθρώπους. Το βάπτισμα του Ιωάννη ήταν βάπτισμα μετανοίας. Οι άνθρωποι κατά τη βάπτισή τους εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους στον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Ο Ιωάννης τόνιζε στους ανθρώπους ότι «εγώ σας βαφτίζω με νερό και το βάπτισμά μου είναι βάπτισμα μετανοίας. Αυτός όμως που έρχεται ύστερα από εμένα, είναι πιο ισχυρός από εμένα… Αυτός θα σας βαφτίσει με Άγιο Πνεύμα και φωτιά» (Ματθ. 3, 11). Αυτός θα ήταν ο Ιησούς Χριστός.

2.    Η Βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό

Είναι γνωστό ότι ο Κύριος μας βαπτίστηκε στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή (βλ. σχετικά Ματθ. 3, 13-17, Μαρκ. 1, 9-11 και Λκ. 3, 21-22). Κατά τη Βάπτιση του Κυρίου άνοιξαν οι ουρανοί και «είδε (ο Ιωάννης) το Πνεύμα του Θεού σαν περιστέρι να κατεβαίνει και να έρχεται πάνω Του. Ακούστηκε τότε μια φωνή από τα ουράνια που έλεγε: ‘’αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου’’» (Ματθ. 3, 16-17). Κατά τη Βάπτιση του Κυρίου, που η Εκκλησία μας εορτάζει στις 6 Ιανουαρίου, πραγματοποιήθηκε η φανέρωση της Αγίας Τριάδος. Εξ’ ού και η εορτή αυτή ονομάζεται και «Θεοφάνεια», δηλαδή φανέρωση, αποκάλυψη του Θεού. Σημαντικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι ο Χριστός, ως απολύτως αναμάρτητος, «βγήκε αμέσως από το νερό» (Ματθ. 3, 16).

3.    Η σχέση του βαπτίσματος του Ιωάννη και του χριστιανικού Βαπτίσματος

Ποια η σχέση όμως του βαπτίσματος του Ιωάννη και του χριστιανικού Βαπτίσματος; Το βάπτισμα του Ιωάννη ήταν βάπτισμα ύδατος, αλλά και μετανοίας. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος μιλά για το βάπτισμα του ύδατος, το οποίο εκείνος υπηρετούσε σύμφωνα με τη θεία εντολή και εξηγεί, ότι ο ερχόμενος Μεσσίας θα το μετέτρεπε σε βάπτισμα Πνεύματος, με το οποίο θα εισέρχονταν οι άνθρωποι στη Βασιλεία του Θεού (Ματθ. 3, 11). Ο Ιωάννης μαρτύρησε και είπε, ότι είδε το Άγιο Πνεύμα να κατεβαίνει σαν Περιστερά από τον ουρανό και να μένει πάνω στον Χριστό. Τότε κατάλαβε ότι είναι Εκείνος (ο Χριστός δηλαδή), που θα βαπτίσει με Πνεύμα Άγιο (Ιω. 1, 32-34). Ενώ λοιπόν το βάπτισμα του Ιωάννη ήταν μόνο βάπτισμα ύδατος, το χριστιανικό Βάπτισμα είναι και Πνεύματος. Με το χριστιανικό Βάπτισμα δηλαδή ο άνθρωπος αναγεννάτε εν Χριστώ με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος και καθαρίζεται από τις αμαρτίες, λαμβάνοντας συγχρόνως και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.

Ενα το Βυζάντιο μια η πρωτεύουσα του πνεύματος των προαιώνιων οσίων Ελλήνων ...

***
Απο την εποχη του Κωνσταντιου εως την εποχη του αυτοκρατορα Θεοδοσιου του β εζησαν οι 5 μεγαλυτεροι Ελληνες νεοπλατωνικοι φιλοσοφοι του μεσαιωνα. *

Αυτοι ηταν ηταν ο μεγας Βασιλειος, ο αγιος Ιωαννης ο Χρυσοστομος, ο αγιος Γρηγοριος ο Ναζιανζηνος, ο αγιος Γρηγοριος Νυσσης και η φιλοχριστιανη Αλεξανδρινη φιλοσοφος Υπατια.

Την εποχη εκεινη και οι πεντε  νεοπλατωνικοι διδασκουν τον Αριστοκλη εχοντας παντοτε την αμεριστη υποστιριξη των αυτοκρατορων.

Οι αυτοκρατορες γνωριζουν προσωπικα τους μεγαλους φιλοσοφους - ρητορες τους αγιους ιεραρχες και τους στηριζουν  στο επιστημονικο τους εργο.

Αυτο δεν ηταν αλλο απο την ενσωματωση ολοκληρης της Πλατωνικης διδασκαλιας στον Χριστιανισμο=Ευαγγελισμός της θεοτοκου .

 

Με την ολοκληρωση αυτου του μοναδικου στο ειδος του στα παγκοσμια χρονικα φιλοσοφικου και πνευματικου εργου καθως οι αγιοι Ιεαραρχες μετετρεψαν τον ιουδαικο χριστιανισμο σε καθαρα Ελληνικο, αμεσως ο αγιος και μεγας Θεοδοσιος τον Μαιο του 381 μ.χ. θα ανακηρυξει τον Ελληνικο πλεον χριστιανισμο σε επισημη θρησκεια της Ελληνικης-ρωμαικης αυτοκρατοριας.

Εαν οι αυτοκρατορες ηταν εναντια στον Ιερο αρχαιο Ελληνικο πολιτισμο δεν θα επετρεπαν ποτε και σε καμια περιπτωση την ενσωματωση αυτουσιας της διδασκαλιας του Αριστοκλη στην χριστιανικη θρησκεια.

 

Ακομη αμεσα οι αυτοκρατορες θα τιμωρουσαν τους αγιουςς ιεραρχες και θα τους αφαιρουσαν ολα τα εκκλησιαστικα τους αξιωματα. 

Φυσικα θα απαγορευαν την διδασκαλια του Πλατωνα στους ιεραρχες στην Υπατια αλλα και σε ολους τους υπολοιπους φιλοσοφους.

Αυτο ομως ειναι κατι το οποιο δεν το εκανε ποτε

κανενας αυτοκρατορας καθως ολοι οι φιλοσοφοι διδασκαν ελευθερα τον Πλατωνα.

Μεταξυ αλλων οι αυτοκρατορες θα εκλειναν και ολες τις φιλοσοφικες σχολες.

Ο αγιος Θεοδοσιος εδωσε Ελληνοχριστιανικη παιδεια στα τεκνα του και αυτα με την σειρα τους στα δικα τους παιδια.

Το αποτελεσμα να ανοιξει ο δρομος στην αγια Αθηναιδα να εξελιξει και να επανιδρυση την ανωταση φιλοσοφικη πανεπιστημιακη σχολη

της πολης-Κωνσταντινουπολεως.

Το  425 μ.χ. με  διαταγμα του αυτοκρατορια Θεσοδοσιου β αναβαθμιζεται και επανιδρυεται η ανωτατη φιλοσοφικη σχολη της πολης κατοπιν επιθυμιας της αγιας αυτοκρατειρας Αθηναιδας.

Χωρις την ενωση του Χριστιανισμου και του αρχαιου Ελληνικου πολιτισμου ηταν αδυνατον να γινει ο Ελληνισμος παγκοσμια αυτοκρατορια και να φτασει στην κορυφη του κοσμου.

Ο Ελληνικος πολιτισμος και ο Χριστιανισμος θα ενωθουν ωστε να γινει για μια και μοναδικη φορα η Ελλαδα παγκοσμιο κρατικο μορφωμα.

Ο Χριστος και ο Πλατωνας ειναι τα θεμελια της αυτοκρατοριας.

Απο εκει ο Ελληνισμος θα παρει αστειρευτες δυναμεις για να μεγαλουργησει και να επιβιωσει.

Οι αγιοι πατερες της ορθοδοξης εκκλησιας κρατησαν οτι πολυτιμο ειχε ο αρχαιος Ελληνικος πολιτισμος, οπως οι διδασκαλιες του Πλατωνα και του Αριστοτελη και φυσικα χρησιμοποιουσαν την κορυφαια γλωσσα στον κοσμο την Ελληνικη.

Σκεφτειτε οτι ο Ελληνικος πολιτισμος δεν ηταν αρκετος απο μονος του για να φτασει στην κορυφη του κοσμου το Εθνος.

Για αυτο και επρεπε να ενωθει ο Ελληνικος πολιτισμος με τον χριστιανισμο.  

Ο Ελληνικος πολιτισμος και ο Χριστιανισμος θα ενωθουν ωστε να γινει για μια και μοναδικη φορα η Ελλαδα παγκοσμιο κρατικο μορφωμα.

Οι αγιοι πατερες της Εκκλησίας διοτι σπουδασαν φιλοσοφια και ρηρορικη στην αρχαια Αθηνα αλλα και σε αλλα μερη ενω υπηρξαν για λιγο διαστημα πρωτου να γινουν ιερεις επαγγελματιες ρητορες και σοφιστες αντιλήφθηκαν αμεσως την αξία του αρχαίου Ελληνικου πνευματος.

Χρησιμοποιησαν τις αξίες και τα ιδανικα τνω φιλοσοφων για να δημιουργησουν την χριστιανικη Ελληνορωμαικη αυτοκρατορια.

Aξιοποιοησαν στο επακρο  την Ελληνική γλωσσα για να γραψουν ολα τα υψηλου επιστημονικου φιλοσοφικου και πνευματικου επιπεδου εργα τους.

Ταυτοχρονα μεσα απο τη Ελληνικη φιλοσοφια διατυπωσαν  τα δογματα της ορθοδοξιας ωστε να προστατεψουν την ανερχομενη θρησκεια απο τους αιρετικους και  απο πασης φυσεως αιρεσεις.

Απο την δυναμικη και την πνευματικότητα της αρχαιοελληνικής αγωγής,διδαξαν στους Ελληνες

την ελευθερια, την ομορφια, την αγαπη, την ηθικη

,την δικαιοσυνη, την γεναιοτητα και

την πιστη στον Ιησου Χριστου.

Την εποχη που ηταν αυτοκρατορας ο Θεοδοσιος ο β, μια Ελληνιδα απο την Αθηνα, η Αθηναις θα παει στην βασιλευουσα να ζητησει τα δικαιωματα της, επι της κληρονομιας που της ειχε αφησει ο πατερας της.

Τα αδερφια της την ειχαν αδικησει.

Οταν την ειδε η αυτοκρατειρα Πουλχερια,οτι ηταν

πολυ ομορφη, πνευματικα καλλιεργημενη και πολυ ηθικη, τις προτεινε να γινει συζυγος του αδερφου της.

Η Ελληνιδα κορη βαπτιστηκε, εγινε χριστιανη και ονομαστηκε Ευδοκια.

Εν συνεχεια παντρευτηκε τον Θεοδοσιο τον β.

Η ΑΓΙΑ ΕΥΔΟΚΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ-ΡΗΤΟΡΑΣ.

Η Αγια Ευδοκια-Αθηναις ειναι η πρωτη Ελληνιδα φιλοσοφος-ρητορας και αποτελει προδρομο της μεγαλης Αννας Κομνηνης.

Παραλληλα η αγια επιδοθηκε στην συγγραφη πολυ σημαντικων εργων.

Δυστυχως τα περισσοτερα εργα της δεν εχουν διασωθει.

Ελαχιστα ειναι αυτα τα οποια σωθηκαν μεταξυ αυτων οι στιχοι για την νικη των Ελληνων επι των περσων και οι εργασιες της για τους προφητες Δανιηλ και Ζαχαρια.

Επισης εγραψε την ιστορια του ευαγγελιου σε Ομηρικους στιχους, ενω δεν παρελειψε να γραψει εναντια στον μαυρο μαγο του δωδεκαθεου τον Κυπριανο απο την Αντιοχεια.

Η Αθηναιδα ηταν κορη του ρητορα Λεοντιου.

Ο Λεοντιος διδαξε στην κορη του την αρχαια Ελληνικη γραμματεια.

Η Αθηναις σπουδασε μουσικη, γεωμετρια,

αστρονομια, φιλοσοφια και ρητορικη.

Εαν ηταν τα πραγματα οπως τα αναφερουν οι μεγιστοι εχθροι του Ελληνισμου οι εβραιοι δωδεκαθειστες δεν θα ανοιγε το 425 μ.χ. με επιθυμια της αγιας Ευδοκιας-Αθηναιδος στην Κωνσταντινουπολη η ανωτατη φιλοσοφικη σχολη.

Επισης δεν θα ειχε καμια ενασχοληση με τον αρχαιο Ελληνικο πολιτισμο.

Την ιδια εποχη με την Υπατια στην Αιγυπτο εζησε και η Ευδοκια-Αθηναις στην Κωνσταντινουπολη.