ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Μετά την Βάπτιση μας στο όνομα της Αγίας Τριάδος μέσα στην Ορθόδοξη εκκλησία μας, ευθύς αμέσως ελάβαμε από την χείραν του ιερέως και το μυστήριο του αγίου Χρίσματος ψελλίζοντος : << Σφραγίς δωρεάς πνεύματος αγίου αμήν >>. Η λήψις του Αγίου Πνεύματος δια της χρίσεως του αγίου μύρου ολοκληρώνει και τελειοποιεί τον βαπτισθέντα και τον κατατάσσει γνήσιον μέλος του σώματος του Χριστού. Το κατά πόσον το Άγιον Πνεύμα κατοικεί εις την καρδίαν του πιστού γίνεται φανερό από τους καρπούς που εμφανίζει ο <<εμφορούμενος >> υπό του Αγίου Πνεύματος πιστός. Οι καρποί του Αγ. Πνεύματος κατά τον Απ. Παύλο είναι : ΑΓΑΠΗ, ΧΑΡΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ, ΧΡΗΣΤΟΤΗΣ, ΑΓΑΘΟΣΥΝΗ, ΠΙΣΤΙΣ, ΠΡΑΟΤΗΣ, ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ. (Γαλ. 5, 22)

«… ΕΣΤΙ: ΑΓΑΠΗ »

Ασύλληπτη η έννοια της αγάπης. Δε χωράει ο ανθρώπινος νους το μέγεθος της αγάπης του Χριστού μας. Το μεγαλείο αυτής ήρθε να μας το διδάξει έμπρακτα ο Χριστός με τη ζωή του, αλλά και την τελική του σταυρική θυσία. Μια θυσία με την οποία νίκησε για χάρη μας το θάνατο και μας χάρισε την ελπίδα και την πίστη στην ανάσταση των ψυχών και των σωμάτων. Μας προετοίμασε με τον ερχομό του για την Δευτέρα Παρουσία του στη γη, που θα είναι ίσως και η τελική πράξη αγάπης Του για την ανθρωπότητα.
Ήρθε ο Κύριος να ταρακουνήσει τα ύδατα και να μας αφυπνίσει. Ήρθε με την αγάπη του να μας λυτρώσει και να μας δείξει το δρόμο για τη σωτηρία. Αν μάλιστα βιώναμε από κοντά το φρικτό μαρτύριό του, θα βιώναμε και την αμέριστη αγάπη Του. Ραπίστηκε, υβρίστηκε και τελικά σταυρώθηκε για μας. Θα βλέπαμε πόσο στερούμαστε αγάπης και ότι ο Κύριος είναι η προσωποποίηση της αγάπης. «Ο Θεός αγάπη εστί». Πολλές φορές ο Κύριος μίλησε για την αγάπη και τα πλήθη μαγεύτηκαν από τα λόγια του. Αντίθετα με τους νόμους της εποχής είπε το «Αγαπάτε αλλήλους», «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», «Αγαπάτε και τους εχθρούς υμών», λόγια πρωτάκουστα ως τότε.
Μετά τον Κύριο ήρθαν οι Άγιοι και οι Πατέρες της εκκλησίας να κάνουν πράξη τα λόγια Του, υπομένοντας βασανιστήρια στο όνομα της Αγάπης του Χριστού και προσθέτοντας έτσι το δικό τους λιθαράκι στο οικοδόμημά Του. Ο απόστολος Παύλος μάλιστα έπλεξε το δικό Του εγκώμιο στην αγάπη λέγοντας ότι χωρίς αυτή, τίποτα δεν έχεις, γίνεσαι «χαλκός και κύμβαλον αλαλάζον». Προσθέτει: «Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, ου ζηλει… πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα υπομένει, ουδέποτε εκπίπτει».
Με την πάροδο των αιώνων όμως γίνεται μία αναθεώρηση αξιών και ηθών.
Ο άνθρωπος αναζητάει να γεμίσει το «είναι» του, μένοντας πολλές φορές μακριά από την αγάπη του Χριστού. Ο άνθρωπος, στα πρώτα κιόλας βήματα, αναζητάει αγάπη μες τη μητρική αγκαλιά. Στη μητέρα βρίσκει αγάπη, γιατί αυτή γίνεται θυσία, ξεχνάει το «εγώ» της, μόνο δίνει. Αλλά και ο πατέρας θυσιάζεται για το παιδί του. Άρα σε κάθε εποχή η οικογένεια είναι αυτή που πρέπει να γίνει καθρέπτης της κοινωνίας και μέσα από την αγάπη του Χριστού να φωτίζει την ανθρωπότητα, μια ανθρωπότητα που ξοδεύει την ενέργειά της σε πράξεις καλοσύνης και αυτοθυσίας, ξεχειλίζοντας από την αγάπη που μας δίδαξε Εκείνος.
Στις μέρες μας ο κόσμος της αγάπης που ο Κύριος οραματίστηκε φαίνεται να «βουρκώνει». Η αδικία, η ηθική διαφθορά, η κρίση αξιών, αλλά και η έξαρση της εγκληματικότητας μαρτυρούν πως ο άνθρωπος έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Η ίδια του η οικογένεια διδάσκει στους νέους αξίες του ατελεύτητου κυνηγιού των υλικών αγαθών και της εφήμερης δόξας. Η απουσία λοιπόν της αγάπης οδηγεί σε πιο εγωκεντρικές κοινωνίες. Ο άνθρωπος ζει μακριά από τον Χριστό και προσκολλάται στο «εγώ». Ο συνάνθρωπος έρχεται σε δεύτερη μοίρα και ο ένας κινείται αδιάφορα απέναντι στον άλλο, κοιτώντας το προσωπικό συμφέρον. Αυτό που μένει στο τέλος είναι ένα συναίσθημα μοναξιάς μέσα στο πλήθος του απόλυτου κενού. Ζούμε χωρίς να αναπνέουμε, γιατί όταν ο άνθρωπος παύει να αγαπά, παύει να αναπνέει.
Αισιόδοξο μήνυμα όμως είναι πως ο σπόρος της αγάπης υπάρχει ακόμα και αυτό που μένει είναι να τον καλλιεργήσουμε και να τον αφήσουμε να καρποφορήσει, να ωριμάσει, «σκοτώνοντας» τα ζιζάνια που απειλούν να τον πνίξουν. Μπορούμε να εξοντώσουμε το ζιζάνιο του εγωϊσμού με φάρμακα την Αγάπη, την Πίστη, την Υπομονή, την Αυτοθυσία. Ας ξεκινήσουμε αγαπώντας τον Κύριό μας με όλη την ψυχή και την διάνοιά μας. Ας συνεχίσουμε με την αγάπη προς τον πλησίον, μια αγάπη ανόθευτη, ανιδιοτελή, διαυγή, χωρίς ίσως και εάν.
Με όπλο την προσευχή ο σπόρος της Αγάπης θα πολλαπλασιαστεί και θα γίνει αυτή ο νικητής του φόβου του ανθρώπου για τον θάνατο. Ας γίνει η γέφυρα για την Αιώνια Βασιλεία κοντά στο Χριστό μας...συν ένα σώμα εις εαυτόν Αυτόν.